Het maakbaarheid denken in de Jeugdzorg drukt uit dat alles wat niet heel is, onvoldoende mee kan doen aan de samenleving. Het negeert impliciet dat er ook gewoon veel gebrokenheid is.
De dagelijkse, grillige werkelijkheid in de leefwereld van een gezin in de jeugdzorg staat tegenover de ogenschijnlijk overzichtelijke, maakbare en beheersbare werkelijkheid van hulporganisaties. De zoekende versus de wetende.
In het professionele discours van hulporganisaties is de cognitie dominant. Taal construeert de werkelijkheid en kan blik vernauwend werken. Woorden verworden tot bevroren concepten, vaak zonder dat we de betekenis nog verder bevragen. Het wordt onze claim op de waarheid. Vanuit taal en daaruit voortkomende overtuigingen maken we zijns- en waardeoordelen waarmee we dagelijks beslissingen maken. Ingebed in organisatie culturen zijn er overtuigingen die niet bijdragen aan het zien van de menselijke maat. Rationaliseren en de taal die hieruit ontstaat, hebben als resultaat dat er een ontkoppeling optreed tussen de rol als professional en het mens-zijn. Met als gevolg een verminderde morele gevoeligheid in de werkrelatie.
We zullen dus met een andere mindset naar de menselijke maat moeten kijken, een ander licht erop laten schijnen. Het geheel als multidimensionaal zien, vanuit verschillende perspectieven.
Het vraagt een houding van verwonderlijk onderzoeken naar betekenis van een menselijke ervaring. Daarmee ontstaat een zoekende taal.
Gezamenlijk de plek der moeite opzoeken, het pad van “niet weten” bewandelen, is hierbij essentieel. Door verwonderkracht openbaart zich een stukje van de wereld van Jeugdzorg op een bijzondere manier. Door fonkels van verwondering in wezenlijke, zintuiglijke ontmoeting worden blikken verruimd. Het stimuleert vrij te denken. Met het zien van nieuwe openingen als gevolg.
Door het gezamenlijk proces van bevragen en verwonderen naar wat het goede is wordt een bescheiden, open en betrokken houding gecultiveerd wat bijdraagt aan een ethische houding. Deze wijze van kijken kan helpen om professionals weer in resonantie te brengen met waar het hem of haar om te doen is. Namelijk voor een ander van betekenis zijn.
Artist statement
Mijn naam is Eva Schweizer en ik ben regisserend poëtisch ontwerper. Met mijn ontwerpen beoog momentum te creëren voor multidimensionaal denken en het goede gesprek. Ik haal grote voldoening uit het faciliteren en samenbrengen van meerstemmigheid. Waar kunst en zorg samen exploreren naar waarde en betekenis.
Ambities
Ik droom ervan om het goede en het mooie samen te brengen. Over vijf jaar heb ik bijgedragen aan het normaliseren van elkaar in de (Jeugd)zorg ontmoeten rondom creatieve (werk)vormen die ethisch geladen zijn. Hulporganisaties zien in dat poëtisch ontwerp helpt om de organisatie cultuur te verrijken, bijdraagt aan een betekenisvolle gezamenlijke taal en aan zin en betekenisgeving van hun professionals.
Geleerd tijdens de studie
Wat een mooie reis is de master crossover creativity! Een reis die ik iedereen zou gunnen. Experimenteren en itereren vormen de motor van poëtisch ontwerp. Ik heb geleerd multidimensionaal te kijken, dat alles data is en ontwerpen en onderzoeken met elkaar verweven zijn. Maar vooral dat we spelende mensen zijn, wat een eyeopener was dat!
