Het Zwanenmeer is een verhaal over een onmogelijke liefde, en de onmacht die de hoofdpersonen daardoor ervaren. De emoties zijn intens, groots, en allesverslindend. In dit ontwerp is het mogelijk om je te laten prikkelen door ruimte, tijd en beeld, en je daardoor als het ware door deze emoties heen te laten voeren. In plaats van dat je er van buitenaf op kijkt, zoals we in de klassieke grote zalen met de klassieke stukken zouden doen, zijn de thema’s beleefbaar geworden, zoals ze zijn voor de personages. Die intensiteit zou ik aan je kunnen vertellen, maar het komt pas binnen als jíj er middenin staat.
Artist statement
Sommige dingen zou ik je willen vertellen, maar ik zou je nooit kunnen overbrengen wat ik daadwerkelijk bedoel.
In mijn werk staat de beleving van de bezoeker, jouw beleving dus, centraal. Met expanded scenography als mijn medium onderzoek ik verschillende onderwerpen en ontwerp ik theatrale installaties, variërend van interactieve voorstellingen tot ruimtelijke ingrepen.
Bijvoorbeeld het Je-mag-best-even-zitten Bankje dat je in de hoek van een drukke ruimte tot rust maant. Daar mag je op gaan zitten als je dat nodig hebt. Midden tussen de mensen, de drukte en duizend kunstwerken in de rest van het museum staat dat bankje er voor jou.
Terwijl je zit kun je nadenken over wat dit statement nou eigenlijk voor jou betekent, op dat moment in die ruimte.
Ik zou je kunnen vertellen dat het belangrijk is om af en toe tijd voor jezelf te nemen maar dat weet je al lang. Als ik het je vertel zou ik nooit kunnen overbrengen wat ik daadwerkelijk bedoel. Wat ik bedoel kom je te weten door geprikkeld te worden, daar de tijd voor te nemen en er het jouwe van te vinden. Mijn bankje kan je meer over rust vertellen dan ik.
Een ander uiterste van mijn spectrum is Het Zwanenmeer, waar je door de verschillende scènes van het balletstuk Zwanenmeer loopt, en zo vanuit een geheel nieuw perspectief het verhaal mee kan maken. Zo wil ik je laten ervaren dat een verhaal zich niet altijd op afstand afspeelt in een boek of voor je op het toneel, maar dat een verhaal zich soms om je heen kan afspelen. De tijd en je perspectief veranderen, je wordt onderdeel van een verhaal als je er doorheen loopt. Je voelt het verhaal, in plaats van dat het aan je verteld wordt door balletdansers terwijl jij veilig in het donker zit.
De behoefte om deze verhalen en concepten te vertellen ontstaat vanuit de vraag “maar waaróm voel ik dit zo?” Het is een vraag die opkomt wanneer ik me plotseling gewaarword van mijn eigen gedachtes en emoties. Bijvoorbeeld als ik ontdek dat ik nog net zo graag een prinses wil zijn als ik toen ik acht was of dat ik best graag een instagramfilter over mijn leven zou willen plakken. Mijn gevoelens lijken eerst vaak een wirwar waarvan ik niet weet wat het begin of het einde is. Dan begin ik een bevraging van mijzelf, tot ik kan zien wat er aan de hand is.
In mijn werk speel ik graag met het fysiek maken van de inhoud. Als ik je iets zou willen vertellen over rust, zou een spijkerbed verwijzen naar eenvoud, mindfullness en innerlijke kalmte. Maar je zit lekkerder op een Ikeabank met een stalen frame, stevig schuim en zachte bekleding. Het gaat om de ervaring. Daarmee probeer ik de volledigheid van het onderwerp, met alle nuances, over te brengen.
Ik hou van werk dat zorgt voor een schuring tussen de theatrale codes en de werkelijkheid. In een gebouw museum dat vol staat met bijzondere voorwerpen een zo gewoon mogelijk bankje neer te zetten, dat is een beetje stom, maar daardoor trekt het de aandacht en zal je er iets mee doen. Een conceptuele letterlijkheid, waar ik zelf ook altijd de humor in mag vinden.
Ik wil je vertellen wat er nog niet gezegd is, maar dat beleven, dat kan alleen jij.
Ambities
De afgelopen jaren zijn een hele mooie zoektocht geweest naar mijn makerschap en welk pad voor mij de meeste openingen biedt om dat nóg verder uit te diepen. Ik maak vanuit de wil om mensen te prikkelen, mee te nemen een nieuw perspectief in gebruikmakend van scenografische en beeldende middelen . Mijn projecten gaan over het maatschappelijk-culturele bewustzijn maar ook theaterstukken die dieper ingaan op nieuwe vormen van toeschouwer- en deelnemerschap. Ik werk daarvoor graag samen op collectieve wijze met andere makers van vele verschillende disciplines, zoals o.a. interactive performancedesigners, gamedesigners, sounddesigners, en acteurs.
Uiteindelijk zie ik mezelf graag eindigen op een plek waar ik kunst toegankelijk kan maken voor een breed publiek. Daarbij denk ik aan installaties op festivals en de openbare ruimte, maar ook interactieve theaterstukken. Ik wil theater maken dat gevoelig is, om zo mijn publiek de opening te geven om ook te gaan voelen.
Geleerd tijdens de studie
Voor iemand zoals ik, met een hoofd vol concepten, ideeën, gedachten, en de drive om ze over te willen brengen aan anderen, is “de zoektocht naar wat er gezegd moet worden” het meest waardevolle dat ik heb meegekregen. Er zijn verschillende wegen die je kunnen brengen naar het product dat je wilt leveren, maar uiteindelijk is weten wat je precies wilt vertellen en aan wie het belangrijkst.
In ieder project zul je deze vragen opnieuw moeten beantwoorden, maar met deze vaardigheid in de kwaliteitenbuidel heb ik de mogelijkheid om het “hoe” te ontwerpen. Daarmee kan ik aan een breed scala aan verschillende projecten meewerken en mijn handtekening als maker inzetten om het werk op originele wijze te ontwikkelen. Met een kritische blik, doorzettingsvermogen en een hoop zin om te vertellen kan ik nu de wijde wereld in.
How to romanticize your life en wat dat met een mens doet
Het resultaat is een werk bestaande uit drie lagen videomateriaal waarin je mijn bevindingen kan zien en horen. De achterste laag is een beeldend onderzoek naar de beeldtaal van de levensfilosofie. Warme kleurfilters en specifieke “sounds” begeleiden beelden van alledaags leven die zo gekaderd zijn om in te spelen op onze referentiekaders dat ze associaties oproepen over een idyllisch leven waar stress en ongemakkelijkheden die horen bij ons daadwerkelijke niet bestaan. In de middelste laag zet ik mijzelf en scenografische middelen in om te onderzoeken hoe het is om die beelden te maken te beleven. Ik heb me daarin moeten verhouden tot een zelfregie waar ik ongelukkig van werd, maar dat voelt niet zo als ik terugkijk op die beelden. Daar ontstaat een nieuwe herinnering, een nieuw beeld dat ik heb van mijn eigen leven. Om inzicht te krijgen in schuring tussen de geconstrueerde authenticiteit en de werkelijkheid heb ik een laatste laag aan videomateriaal gemaakt. Deze correspondeert met de middelste laag, er zijn gelijktijdig dezelfde beelden te zien, maar zonder kleurfilter en met de bijvangst van de audio die ik ongefilterd heb opgenomen op dat moment.
Ik ben van mening dat het belangrijk is om als maatschappij en als maker bewust te zijn van de impact van deze beweging. Mensen voelen de noodzaak om hun eigen perceptie bewust te veranderen door middel van scenografische ingrepen in hun daadwerkelijke leven en de beelden daarvan, wat voor mij duidt op een normalisering van geconstrueerde werkelijkheden. Met deze installatie probeer ik inzicht te geven in deze levensfilosofie, die niet zozeer slecht of goed is, maar vooral heel menselijk.
