De gepensioneerde Frits woont in een monumentale villa in Scheveningen, volgestouwd met boeken en overladen met herinneringen. Het huis is ruim veertig jaar geleden door hem gekocht en zijn levenswerk geworden. Met grote liefde voor het huis en een drang naar perfectie heeft hij het al die jaren eigenhandig verbeterd en verbouwd. Het huis is onlosmakelijk verbonden met Frits. Het huis is zijn leven.
Drie jaar geleden heeft Frits de diagnose Parkinson gekregen. De lichamelijke aftakeling die met deze ziekte gepaard gaat, voltrekt zich in een onontkoombaar proces. Frits is niet langer in staat om het huis, waar hij zo van houdt, te onderhouden. Zijn wereld wordt kleiner en kleiner. Zijn tijd schrijdt voort zonder nog zicht te hebben op een voor hem aanvaardbare toekomst. Zijn leefruimte is teruggebracht naar een leven binnenshuis.
De toenemende afhankelijkheid en zijn steeds groter wordende isolement brengen een situatie van vervreemding tot stand. Frits wordt steeds meer teruggeworpen op zichzelf. Hij trekt zich terug uit het normale leven, opgesloten in zijn huis en in zichzelf.
We zien Frits bij zijn dagelijkse bezigheden, moeizaam overlevend, de tijd dodend met lezen en middagdutjes. Door het huis leren we hem kennen. Groengrijze tinten, schilderijen van schepen aan de muren, dinky toys, rondslingerende medicijnen, en uitpuilende boekenkasten waaruit zijn interesses blijken; bouwkunde, architectuur, auto’s en geschiedenis.
Frits probeert in zijn eigen huis te blijven wonen en vast te houden aan zijn zelfstandigheid. De kijker wordt meegenomen in het voortschrijdend verval van het huis; de kachel in de badkamer die niet meer werkt en de boiler die kapot gaat waardoor er geen warm water meer is. Frits realiseert zich dat het niet langer gaat, maar weigert zijn huis te verlaten. De kinderen van Frits hebben hem op een wachtlijst geplaatst om opgenomen te worden in een verzorgingstehuis. Wanneer daar een kamer vrijkomt staat Frits voor de onvermijdelijke keuze zijn huis te verlaten. Hoe gaat Frits om met het afscheid van zijn huis?
Artist statement
De films die ik tot nu toe heb gemaakt laten zich het beste omschrijven als observerende documentaires. Ik vind het interessant om door ruimtes en objecten een verhaal op te bouwen. Daarbij laat ik ruimte over aan de verbeelding van de kijker.
Het vertrekpunt is tot nu toe steeds een persoonlijk gevoel geweest waaraan ik uitdrukking wil geven. In het geval van mijn afstudeerfilm ‘Frits’ is dat rouw.
‘Frits’ gaat over iemand die door ziekte zijn huis moet verlaten. Ik werd geraakt door zijn herkenbare strijd in het proces van loslaten. De nadruk ligt op Frits' geliefde huis en het onvermijdelijke afscheid ervan. Het verval is zichtbaar en een metafoor voor zijn achteruitgang.
Ambities
In de toekomst wil ik verder met het maken van documentaires. Daarbij wil ik experimenteren met het overbrengen van de gevoelens van een personage door de nadruk te leggen op diens omgeving. Een inspiratie voor mij is Hirokazu Kore-eda en dan met name zijn film ‘Maborosi’, waarin hij de visuele compositie gebruikt om de gemoedstoestand van de hoofdpersoon weer te geven. Verder wil ik nog een aantal stages lopen bij makers die me inspireren.
Geleerd tijdens de studie
Vertrouwen op mijn eigen intuïtie, niet te veel laten leiden door wat anderen vinden en de ruimte nemen om te experimenteren.
