Onze studenten over hun afstuderen

Er is één vraag die ons het meest gesteld wordt wanneer wij vertellen dat wij Kunst & Economie studeren: “huh? Studeer je dan kunst én economie?” Niet iedereen begrijpt onze studie, en daarmee vertoont het grote gelijkenissen met misschien wel de meest onbegrepen kunstvorm: de poëzie. Zoals poëzie zich op een spannend gebied tussen de uitgevoerde kunsten en het geschrift bevindt, waagt de KE’er zich tussen de kunst en economie. 

Als je wil weten wat een echte KE’er is, zou je ons allemaal bij elkaar moeten optellen en door elkaar moeten delen om tot een gemiddelde te komen. Dat kan niet. Een alomtegenwoordige definitie, eentje die elke KE’er omvat, is eigenlijk niet mogelijk. Hier kan de poëzie ons helpen: de dichtkunst bezit de mogelijkheid om datgene te benaderen wat nog niet eerder in taal is gevat. Laten we aan de hand van de poëzie net zoveel cirkels om de K&E’er trekken tot de contouren duidelijk worden. 

De KE’er maakt het mogelijk dat de kunsten met een zakelijke vertaling worden aangevuld. In het culturele landschap zijn wij niet degenen met het artistieke plan, maar wel degene die het onder woorden kunnen brengen. We weten heel goed met welke woorden we dat moeten doen: je kan vertellen dat je je geliefde mist met Sappho’s regel 'En ik verlang en sta in brand', maar het zegt heel iets anders dan Hans Andreus’ regels 'De televisie ’s avonds een meest trieste/vertoning in een eenmansbioskoop'. Ellen Deckwitz schreef ooit 'De dichter zegt niet gewoon wat hij bedoelt, hij zegt precies wat hij bedoelt', en zo zit het ook met de KE’er. 

De KE’er maakt het mogelijk dat veelzijdige mensen op innovatieve wijze met elkaar worden verbonden. Wij zijn een bijzondere lichting: we begonnen onze studie in de lockdown, waardoor we onze klasgenootjes eigenlijk niet goed leerden kennen. We zochten naar andere vormen van contact die het fysieke aspect van verbinding overstijgen. Ah, net als de poëzie dat kan! Voordat het schrift was uitgevonden, bestond de noodzaak al wel om verhalen te vertellen. Deze verhalen werden als poëzie overgedragen, zodat de luisteraars de rijmende woorden konden onthouden en de verhalen op hun beurt weer door konden vertellen. 

De KE’er maakt het mogelijk dat er wordt ingespeeld op een snel veranderende wereld. KE’ers zijn ambitieus: met het oog op een duurzame en inclusieve toekomst zijn we continu bezig met vernieuwen en veranderen. We werken buiten de bestaande kaders; veel dichters met ons. Neem de Engelse dichter William Shakespeare: wanneer er geen woord was voor wat hij wilde zeggen, bedacht hij een nieuw woord. Hij schiep het woord bedroom, maar de woorden bed en room bestonden al. De werkwijze van Shakespeare lijkt op die van de KE’er: het wiel hoeft niet opnieuw uitgevonden te worden, maar er moet wel aan worden blijven geklust. 

De goede verstaander heeft een setje woorden al vaker terug horen komen: mogelijk maken. De echte KE’er is de mogelijk maker van de kunst. Ook als je het niet direct kan doorgronden, voel je dat het de lading dekt. Zo ook in de poëzie: als je een gedicht ziet, herken je het. De contouren zijn duidelijk, daarbinnen hebben we de ruimte voor onze eigen invulling. Zoals een bloemlezing bestaat uit verschillende gedichten met een thema als gemene deler, presenteren wij op deze Exposure ons eindwerk, in alle veelzijdigheid, met Kunst & Economie als verbindende factor. Onze bloemlezing heet Trek een cirkel, verbind de punten. 

Gael Gawlinski - afstudeerder Kunst en Economie